Sprawa C-863/24 P: Odwołanie od postanowienia Sądu (trzecia izba) wydanego w dniu 1 października 2024 r. w sprawie T-1070/23,…

(C/2025/897)

(Dz.U.UE C z dnia 17 lutego 2025 r.)

Strony

Wnoszący odwołanie: Federazione Italiana delle Banche di Credito Cooperativo e Casse Runeri (Federcasse), Banca di Credito Cooperativo di Ancona i Falconara Marina CC SC, Banca di Credito Cooperativo di Alba Langhe Roero i Canavese, Banca di Credito Cooperativo de Castiglione Messer Raimondo i Pianella SC, Banca di Credito Cooperativo de Medio, Bank Credito Cooperativo de Pontassieve, Banca di Credito Cooperativo di Roma, Banca di Credito Cooperativo di Sarsina, Banca di Credito Cooperativo Prealpi San Biagio, Banca di Credito Cooperativo 360 Credito Cooperativo FVG – SC, Banca per il Trentino Alto Adige – Bank für Trentino-Südtirol – Credito Cooperativo Italiano, dawniejBanca di Credito Cooperativo Cassa di Trento, BCC Veneta – Credito Cooperativo – Societa Cooperativo, dawniej Banca di Credito Cooperativo di Verona e Vicenza C.C. (przedstawiciele: A. Pera, F. Salerno, U. Di France, adwokaci)

Druga strona postępowania: Komisja Europejska, Bank Credito Cooperativo de Neapol

Żądania wnoszących odwołanie

– uchylenie zaskarżonego postanowienia i

– obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

1. Zarzut pierwszy dotyczy naruszenia prawa przez Sąd przy stosowaniu art. 263 TFUE w zakresie, w jakim zaskarżone postanowienie wyklucza możliwość wywołania przez ten środek wiążących skutków prawnych. Zarzut pierwszy składa się z trzech części.

– W części pierwszej zarzutu pierwszego kwestionuje się pkt 31-38 zaskarżonego postanowienia, powtarzając analizę ich treści i kontekstu środka oraz uprawnień Komisji (te same elementy, które zostały przytoczone w pkt 30 zaskarżonego postanowienia, są elementami decydującymi dla stwierdzenia, czy środek wywołuje wiążące skutki prawne). W szczególności należy zauważyć, że:

i. W pkt 31-33 zaskarżonego postanowienia Sąd dokonał niepełnej i błędnej analizy treści środka, nie analizując istoty aktu i pomijając tym samym decydujące elementy. Nie przeanalizowano bowiem żadnej jasnej formuły odmowy, która byłaby równoznaczna z prawdziwym przepisem. Ponadto zaskarżone postanowienie (pkt 49), przyznając, że chodzi o akt “jasny” z “jasnym rezultatem”, nie wyciąga odpowiednich wniosków.

ii. Analiza kontekstu, w jaki wpisuje się przyjęcie środka (pkt 35 i 36 zaskarżonego postanowienia w związku z twierdzeniami o tej samej treści zawartymi w pkt 32, 33 i 49 zaskarżonego postanowienia), jest błędna w zakresie, w jakim wymaga ona istnienia etapu przygotowawczego poprzedzającego wydanie decyzji, pomijając fakt, że art. 10 ust. 6 dyrektywy nie przewiduje żadnej fazy dialogu, a co więcej, nie przewiduje żadnego terminu na zakończenie podnoszonego dialogu. W braku ustawowego terminu na zakończenie etapu dialogu może on pozostać niezakończony w przypadku bezczynności organów krajowych, w związku z czym skarżący zostaliby pozbawieni prawa do skutecznej ochrony sądowej. Do tego należy dodać, że nawet przy założeniu, iż środek stanowi akt “wszczęcia” (quod non), nie zmienia to faktu, że wywołuje on wiążące skutki prawne. Tak więc w pkt 35 i 36 zaskarżonego postanowienia w związku z twierdzeniami o tej samej treści zawartymi w pkt 32, 33 i 49 Sąd niesłusznie oparł swoje wnioski na założeniu, że środek może być zwykłym “wszczęciem” postępowania.

iii. Chociaż Sąd sam wymienia (pkt 30 zaskarżonego postanowienia) analizę uprawnień instytucji, która wydała akt, wśród obiektywnych elementów decydujących o ocenie skutków prawnych, zaskarżone postanowienie nie zawiera żadnego śladu w tym względzie. Brak ten jest istotny, ponieważ zgodnie z art. 10 ust. 6 dyrektywy Komisji przysługuje wyłączne uprawnienie do zatwierdzania wniosku o zmniejszenie poziomu docelowego. W związku z tym właściwe byłoby uznanie, że odmowa uwzględnienia tego wniosku nastąpiła wyłącznie przez organ właściwy w tej dziedzinie. Podsumowując, gdyby Sąd zbadał uprawnienia Komisji, nie mógłby dojść do wniosku, że “treść i istota” środka przemawiają za aktem przygotowawczym.

– W części drugiej zarzutu pierwszego podważa się pkt 43 i 44 zaskarżonego postanowienia ze względu na to, że opierając się na elementach formalnych, które zostały w nich przywołane, Sąd nie mógł dojść do wniosku, iż okoliczności te potwierdzają, że środek ma charakter przygotowawczy. Pozostałe elementy formalne, o których mowa w pkt 34 i 37 zaskarżonego postanowienia, są również podważane ze względu na to, że są nieistotne dla sprawy lub błędnie przeanalizowane.

– W części trzeciej zarzutu pierwszego krytykuje się pkt 51 zaskarżonego postanowienia w zakresie, w jakim Sąd błędnie wywiódł, że zamiarem autora środka było dostarczenie informacji.

2. Zarzut drugi jest skierowany przeciwko pkt 50 zaskarżonego postanowienia w zakresie, w jakim Sąd przeinaczył dokument 11 załączony do skargi w pierwszej instancji, a mianowicie pismo ministerstwa z dnia 31 sierpnia 2023 r., w zakresie, w jakim uznano w nim, że ministerstwo jest jedynie “osobą trzecią”, podczas gdy jest to właściwy organ krajowy w rozumieniu art. 10 ust. 6 dyrektywy, a w rezultacie konsekwencje prawne, jakie ministerstwo, co zrozumiałe, wyciągnęło z tego środka (uznając, że jest on rozstrzygający, a tym samym o charakterze decyzyjnym), powinny były stanowić integralną część badania skutków prawnych środka.

3. Zarzut trzeci opiera się na wadliwym i wewnętrznie sprzecznym uzasadnieniu, wskazując na liczne braki i sprzeczności, jakie znalazły się w zaskarżonym postanowieniu, a mianowicie brak analizy treści środka ze względu na to, że zawiera on jasne stanowisko w przedmiocie wyniku analizy przeprowadzonej przez służby Komisji, brak analizy uprawnień Komisji, a także sprzeczność między pkt 49 a tym, co zostało stwierdzone w pkt 38, oraz braki w uzasadnieniu, o których mowa w pkt 51.